To Άγαλμα του Βασιλιά !

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας καλός βασιλιάς σε μια κακιά χώρα που δεν θέλω να αναφέρω το όνομά της.

Δεν έχει σημασία πώς την έλεγαν την χώρα, αλλά οι κάτοικοί της ήταν κακοί και ο βασιλιάς της ο τελευταίος ήταν τόσο καλός, που θυσιάστηκε για αυτούς, αλλά ποτέ δεν το αναγνώρισαν, ότι ο βασιλιάς τους ήταν ένας καλός βασιλιάς.

        Μα θα μου πείτε βασιλιάς και καλός γίνεται;

        Και όμως γίνεται.

        Ας πάρουμε αυτόν τον καλό βασιλιά και να δούμε τι μας λέει η ιστορία του.

        Ήταν το πέμπτο παιδί της βασιλικής οικογενείας και δεν ποτέ δεν το φαντάσθηκε κανείς, ότι θα μπορούσε αυτός να γίνει βασιλιάς μια μέρα.

        Από τα τέσσερα αδέρφια του ο πρώτος σκοτώθηκε στον πόλεμο, ο δεύτερος από τον τρίτο ο τρίτος από τον τέταρτο και τον τέταρτο τον δολοφόνησαν σε μια επανάσταση και έτσι το στέμμα πέρασε στο κεφάλι αυτού του καλού βασιλιά.

        Επειδή το κεφάλι του ήταν παράξενο, διόρθωσαν το στέμμα να εφαρμόζει στο κεφάλι του.

     Ο οφθαλμίατρος του έκανε ειδικά γυαλιά να βλέπει, διότι η όρασή του ήταν προβληματική, το ίδιο και η ακοή του.

       Όταν έγινε βασιλιάς, του πρότειναν να παντρευτεί για να αφήσει διαδόχους της δυναστείας του, δεν δέχτηκε με το αιτιολογικό, ότι επειδή ήταν ανάπηρος και οι απόγονοί του θα μπορούσε να ήταν ανάπηροι.

       Και φιλοσοφώντας είπε,  καλλίτερα για τον λαό, ίσως αργότερα, μετά από αυτόν να μην ήθελαν βασιλιά.

       Πέρα από αυτό, όσο να πεις η βασιλική οικογένεια θα κόστιζε πιο πολλά στο Δημόσιο.

       Ο ίδιος αποποιήθηκε όλα τα βασιλικά ευεργετήματα και μετακόμισε σε ένα ισόγειο διαμερισματάκι με δυο κρεβατοκάμαρες, μια για τον εαυτό του και μια για την υπηρεσία.

      Λόγω της αναπηρίας του δεν πήγε καθόλου σχολείο και όλοι τον κατηγορούσαν, ότι είναι ένας αγράμματος βασιλιάς και αυτός τους έλεγε, καλλίτερα έτσι, διότι αν ήταν εγγράμματος θα είχαν προστριβές με την κυβέρνηση, ενώ έτσι θα έκανε ότι ήθελε η κυβέρνηση.

      Ήταν πολύ αγαπητός στο λαό, αλλά πολύ μισητός στους πολιτικούς, που τον κα-τηγορούσαν, ότι δεν επεμβαίνει στις διαμάχες τους και αυτός τους απαντούσε ο ρόλος

του βασιλιά δεν είναι να επεμβαίνει, αλλά να κατευνάζει.

      Τέλος πάντων σε μια μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, χτύπησαν την πόρτα του και ρώτησε την υπηρεσία ποιός ήταν.

      Οι διαμαρτυρόμενοι είπε εκείνη.

-     Και τι θέλουν;

-     Να φύγεις.

-     Και που να πάω;

-     Δεν ξέρω.

      Και έτσι την άλλη μέρα μετακόμισε μόνος του ο βασιλιάς έξω από την πόλη και ο λαός πανηγύριζε στους δρόμους την Δημοκρατία.

      Εκείνη η επανάσταση κόστισε διακόσια θύματα και ο βασιλιάς απορούσε γιατί

τόσοι πολλοί;. Ήταν εκείνοι που σε αγαπούσαν του είπαν.

      Άρα σκέφτηκε τώρα δεν έχω ούτε έναν να με αγαπάει, γι’αυτό καλό θα είναι να

παραιτηθώ και την ίδια μέρα κάλεσε τον βασιλικό δικηγόρο και του υπαγόρευσε την

παραίτησή του.

     Εγώ ο τάδες του τάδε της οικογενείας Μπούργκ, παραιτούμαι από όλα τα αξιώματα, που το σύνταγμα όριζε και θέτω στην διάθεσή του λαού, όσα η οικογένεια μου όριζε, από τον μισθό μου που ποτέ δεν πήρα ούτε μία κορόνα, όλα τα παλάτια   να γίνουν νοσοκομεία,  σχολεία, ορφανοτροφεία και γηροκομεία και εάν το κράτος αδυνατεί να φροντίζει το άγαλμά μου, θα το φροντίζω εγώ προσωπικά, διότι είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου, που θα ήθελα να είμαι, όπως το άγαλμα μου.

     Αρτιμέλητος, στιβαρός, με το σκήπτρο στο δεξί, με την υδρόγειο στο αριστερό

και από κάτω ένας Ηρακλής με το ρόπαλο στο χέρι.

     Ο λαός ξέφρενος από χαρά ξεχύθηκε στους δρόμους, και έξαλλος γιόρτασε την πτώση της μοναρχίας και σκοτώθηκαν ογδόντα άτομα μέσα στον πανζουρλισμό.

     Την άλλη μέρα κάλεσαν τον βασιλιά να καθαρίσει το άγαλμά του κατά την διαθήκη του, από τα αίματα της συμπλοκής, πράγμα που το έκανε με μεγάλη λύπη.

     Πολλοί θέλησαν να γκρεμίσουν το άγαλμα, αλλά μερικοί είπαν όχι και τους σκότωσαν εκείνοι που ήθελαν να το γκρεμίσουν.

      Από τότε το άγαλμα έγινε το καταραμένο μέρος και ο κακομοίρης πρώην βασιλιάς ερχόταν κάθε μέρα και καθάριζε το άγαλμα του από τα κόπρανα των σκυλιών του Δήμου, που έρχονταν λες και το έκαναν επίτηδες να κατουράνε, σε εκείνο το συγκεκριμένο βάθρο και να μυρίζει όλο το πάρκο ούρα των σκυλιών.

     Δεν έφτανε αυτό και πολλοί δημότες άδειαζαν τα σκουπίδια τους μπροστά στον βασιλιά, μόνο και μόνο να τον περιπαίζουν.

     Ο βασιλιάς δεν πρόφταινε να καθαρίζει και σιγά η σωρός των σκουπιδιών υψωνόταν και μια μέρα ο βασιλιάς απόκαμε και τον πλάκωσαν τα σκουπίδια.

     Αφού είδαν παρά είδαν οι πολίτες, ότι τα σκουπίδια μαζεύονταν σωρός αποφάσισαν να μπαζώσουν το άγαλμα και το μέρος να το κάνουν έναν κήπο.

     Πράγματι  χάραξαν δρόμους και διαδρόμους φύτεψαν δέντρα και θάμνους και έγινε ένα πολύ ωραίο πάρκο, που το ονόμασαν Δημοτικό Πάρκο, αλλά όλοι το ήξεραν σαν Βασιλικός Κήπος.

     Όσο για το μνήμα του τελευταίου βασιλιά κανείς δεν ήξερε που ήταν, μόνο ο ίδιος ήξερε που ήταν θαμμένος κάτω από τα σκουπίδια του Δήμου.

     Να που υπήρξαν και καλοί βασιλιάδες;

     Ίσως στα παραμύθια μόνο. Ίσως.

                                                        Βασίλης Τζιτζής

                                                Σκάλα Καλλιράχης,Θάσος